Autorit van Apollo Bay naar Port Fairy 19 april

Vandaag vertrekken wij uit Apollo Bay richting Port Fairy.

Wij hebben een rit voor de boeg waar we veel zullen zien.
Onze eerste stop is naar de vuurtoren Cape Otway Lighstation

De vuurtoren van Cape Otway is de oudste nog bestaande vuurtoren op het vasteland van Australië en wordt als de belangrijkste beschouwd. Gebouwd in 1848, de vuurtoren is bekend als de 'Beacon of Hope,' zit 90 meter boven de ongerepte oceaan van Bass Strait.  Honderden levens gingen verloren langs deze scheepswrakkust - een droevige maar fascinerende geschiedenis die leidde tot de bouw van het Lightstation aan de rand van de kliffen.

Voor vele duizenden migranten uit de 19e eeuw, die maandenlang per schip naar Australië reisden, was Cape Otway hun eerste aanblik van het land na hun vertrek uit Europa, Azië en Noord-Amerika.

Onze weg verder gezet en we zijn door de Otway Ranges gereden. De Otway Ranges zijn een groene overvloed van kleur en charme en van de diepblauwe cape tot het weelderige groene park;  je kunt dagen van ontdekking doorbrengen in deze vruchtbare en eeuwenoude wouden. Daar hebben we de Otway Fly TreeTop Walk gedaan. Door op de steile hellingen en de vele trappen naar omhoog te gaan wandel je over ijzeren bruggen (zoals in Planckendael maar veeeeeel groter) ongevaar naar 600 meter hoogte van uitkijkpunt naar uitkijkpunt, en helemaal op het einde heb je een toren met draaiende trappen (deze heb ik niet gedaan, hoogtevrees) en dan ga je terug 45m hoger. Op de loopbruggen blijven die wiegelden was voor mij al een uitdaging.
Terug beneden gaan de wandelwegen door zeer hoge bomen en zeer hoge varens, zulke hoogte heb ik nog niet gezien, en overal bordjes " beware of snakes", want het is de tijd, herfst.

Dan doorgereden terug naar de Great Oceans Road van lookout naar lookout, je geraakt niet uitgekeken op de kust met die bonkende golven op de rotsen.
En dan was het bordje The Twelve Apostels..Na Ayers Rock het bekendste monument van Australië.Tot 65m hoogte reiken de kalksteenrotsen uit de woelige zee omhoog. Dan zie je de helikoptervluchten overvliegen (10 min, het is een op en af stijgen. De ene helikopter landt en de volgende stijgt.
Je komt op de parking voor de personenauto's en dan zie je maar wat massatoerisme daar is. Autobussen komen daar aan de lopende band toe, de deuren gaan open, de menigte komt daar uit (meest Chinezen en Japanezen) lopen onder de brug van de motorway om naar die reling te gaan waar je kan foto's maken. Je moet daar drummen om een plaatsje te hebben (niet leuk vind ik), heb foto's genomen van de menigte en dan de weg naar het uiterste stuk, dit doet mij denken aan de Chinese Muur). Maar uiteindelijk stonden wij daar ook tussen.

Dan de volgende stop, "London Bridge", zelfde scenario maar niet zo veel. Daar was het wat rustiger waarschijnlijk waren de bussen daar al geweest. De "London
Bridge" was tot 1990 een kalkstenen natuurlijke brug die de zee in liep, maar in 1990 stortte die brug ineens in, waardoor twee verraste toeristen ineens in de zee lagen. Ze zijn wel gered, maar de brug is nu dus niet meer.
Vlakbij de Twelve Apostles liggen de Gibsons Steps en Loch Ard Gorge, waar in 1878 een schip is gezonken, met maar twee overlevenden, die aanspoelden in de Loch Ard Gorge. De zee is hier namelijk heel wild (zie mijn foto's) en je mag er dan ook niet zwemmen. De Lord Arch is ook een soort brug, maar door het stromende zeewater is er een gat in het steen ontstaan. 

Vervolgens onze rit verdergezet naar Port Fairy, voor onze overnachtng.
Aan de monding van de Moyne River, het rond 1810 door walvis- en robbenjagers gestichte dorp Port Fairy, tegenwoordig de thuishaven van één van de grootste vissersvloten van de zuidkust. Port Fairy is ook een populaire bestemming voor vogelliefhebbers die in de zomermaanden duizenden stormvogels (mutton birds) kunnen waarnemen op het in de monding van de Moyne gelegen Griffiths Island. Op het ervoor gelegen Lady Julia Percy Island leeft een kolonie pelsrobben.

Ons hotel bevindt zich aan de jachthaven. Een prachtig hotel met, als je binnenkomt, een monumentale trap.

's Avonds zijn we terug gaan eten in een typische Australische Pub. Voor mij vis en voor Roland vlees.

Morgen vertrekken we naar de Grampians, dit is weg van de kust en landinwaarts

Morgen meer

Good day

Roland en Anita